Dag 18

Het ontbijt is weer simpel. Los gebakken ei, geen jus, wel een bakje cornflakes met melk. Allemaal op tijd, en vertrekken. Gellukig is het al licht. Na 80 km. slingerwegen komen we bij de grens. Drie keer een formulier invullen met al je gegevens, mannetjes die alle paspoorten overschrijven in een groot schrift, waarvoor hij eerst zelf de lijntjes maakt, twee politiecontroles, die alles nog even willen zien. Gelukkig is JW al een uur eerder vertrokken, en heeft de betreffende ambtenaar uit zijn huis gehaald, zodat hij in ieder geval aanwezig is. Toen JW hier in maart was, had hij hetzelfde probleem, dus hij weet nu wat te doen.
Dan Myanmar in. Opeens weer rechts rijden!! Dat is ook weer even wennen na een paar weken links rijden. Myanmar is pas sinds drie jaar open voor toeristen. Het is een militair geregeerd land, en dat kun je merken. Alles blijft bij het oude, en Myanmar is veruit het armste land wat we passeren. Er zijn wel delfstoffen, zoals diamant, en zelfs olie, maar alles is in de handen van de junta. Het land lijkt te hebben stilgestaan in de tijd. Maar wat is het mooi!! Allemaal kleine huisjes, van rietschermen, op palen, weinig gemotoriseerd verkeer, ossenkarren, prachtige bomen, en af en toe een moderne auto. De hele ontwikkeling in India, met alle vuile dieselvrachtwagens slaan ze hier over. Ze kopen, nieuwe chinees ogende vrachtwagens, met een modern uiterlijk. Dus deze enorme stilstand uit het verleden , lijkt bij mij een voordeel voor mens en klimaat. Voor de mensen is een technische vooruitgang, niet altijd een economisch of gezondheidsvooruitgang, lijkt me. De wegen zijn erg rustig, mensen zeer vriendelijk. Ze lachen en zwaaien, kleine jongetjes schreeuwen als ze ons zien. Van pure opwinding. Dit is nog nooit in hun dorp geweest. Veel meisjes en vrouwen hebben geelwitte vlekken op hun wangen en voorhoofd. Een goedje gemaakt van boombast en olie, begrijp ik. Als bescherming voor de huis en omdat men het mooi vindt. We stoppen enkele keren en de mensen spreken redelijk Engels. Enkele zeer verlegen schoolmeisjes( met mobieltje) durven me nauwelijks aan te kijken, en zeggen in gebroken engels, dat ze geen engels spreken. Als ik een foto wil maken, draaien ze zich om. Toen we het land binnenkwamen waren er een gids, en enkele fotograven. Ze maakte veel foto's van ons, een groepsfoto, en we kregen allemaal 30.000 Kyat, om te kunnen tanken, zodat we niet stil komen te staan. Mensen onderweg maken foto's van ons, en andersom.
We rijden door en komen in een klein stadje in een guesthouse terecht. Heel basic, zeg maar. De w.c heeft geen deksel, geen papier en stinkt. De douchekranen hangen er vlak boven, het bed is oud en alles is betegeld, hier en daar lopen gekko's mugjes en andere kriebelbeestjes.
Er is alleen een onderlaken, dus ik pak mijn minislaapzakje. De Wifi is waardeloos. Alleen een tekst Whatsappje lukt om te versturen. We eten gezamenlijk verderop in een restaurant. Soort voetbalkantine uiterlijk. Heel veel bediening, die alles voor je willen doen, veel foto's maken, pittige soep serveren, soort vleesjes, groenteprutje, en stukjes appel. Biertje erbij en de stemming wordt evengoed jolig!
Er is helaas geen ontbijt mogelijk, morgenochtend. De douche slaan we maar over, dus tussen kwart voor zeven en zeven uur, zijn we aangekleed, lopen naar buiten en zijn vertrokken. Het kan steeds sneller....