Dag 13

We gingen natuurlijk weer vroeg op. Kwart voor 7. Ontbijt vanaf 7 uur, dus de tassen maar vast in de auto. Iedereen aan het ontbijt. Luxe lodge, maar compleet overvallen door ons vroege vertek. Geen brood, lege schalen, en zeer druk personeel. Dan maar cornflakes met melk, en een lepel honing. Bananen mee voor onderweg. Wij maar 4 stuks, sommigen nemen er wel 8 van de schaal.
Als eerste vertrokken.
Door het bos, apen op de rand, kuilen en gaten, soms stukken weg weggezakt, afgezet met een paar grote keien. Inhalen als het kan, in de bochten,gas erop. Foto's gemaakt van thee plukkende vrouwen in eindeloze velden, strak en recht aangelegd. Zelfs de bomen erboven zijn aangeplant. Waarschijnlijk restanten van de oude engelse invloeden. Ook oude buitenverblijven, soms zeer vervallen komen we tegen. Na ca. 160 km de grensovergang. Stempelen voor de auto, dan naar immigrations, maar die man wil de vergunning zien voor het rijden in Bhutan. Ebert springt in de auto, grens over, gids zoeken. Gelukkig vinden ze elkaar. Mannetje meegenomen, zodat de ambtenaar kan stempelen. Dan andere kant aanmelden. Als we vertellen dat er 28 personen komen, zie je de man zuchten... Dat begint op serieus werken te lijken . Na de foto, vingerafdrukken en scan of we niet als gezocht te boek staan, mogen we door. Volgens het roadbook moeten we een bewijs meekrijgen, maar bij navraag hoeft dat niet. Dat zal later anders blijken...
Bij de eerste politiepost, na 5 km. vraagt hij om onze permit. Die hebben we niet. Na wat discussie mogen we door van de jonge politieman. Net als we instappen komt een oudere politie, die ons terugfluit. Letterlijk.. Het verhaal begint overnieuw, en hij laat ons niet gaan. Na een telefoontje met onze gids( je kan zowaar met je 06 bellen) mogen we toch door. Dan is het 170 km. bergwegen.. Alleen maar bochten, soms vrachtwagens voor je.., geen zicht, kuilen en gaten, maar wat een mooi landschap... Bergen, watervalken, monniken, tempels, kraampjes langs de weg, kleine dorpjes en scholen, kinderen die in de berm spelen, je ziet van alles. Bijzonder was de monnik, die bergopwaarts bij elke stap knielde, zijn handen, met plankjes beschermd, op het asfalt legde, weer opstond en weer een stap deed, en het ritueel herhaalde. Mooie huizen, aardige mensen, lachende en zwaaiende kinderen. Onderweg stoppen we nauwelijks. Als we koffiepauze hebben, nemen we al rijdend een slok water, en een mueslireep. Verder de 4 bananen, twee per persoon, en dat is ons dagelijks rantsoen. Bij de tweede controlepost is men op de hoogte en gaat het sneller. De hele dag hebben we al een soort slepend geluid vanonder de auto. Het is niet ernstig, want we rijden nog steeds. Na aandachtig luisteren, rollen met de motor uit, weten we het nog steeds niet. Gewoon maar doorkachelen dus.
Mensen zitten langs de weg, graan te sorteren, laden met de hand een vrachtwagen met schoven, staan soms met een stootijzer de weg open te hakken, lopen met sprokkelhout, etc, etc. Afijn, we gaan eten. Zitten in een prachtige lodge. Waren om half 6 binnen. Is nu half negen. Etenstijd.
Morgen weer een dag.....

Wat gaat er zoal mis op deze tocht:
Jan Willem zijn telefoon laten liggen bij de douane
Jan Willem zijn tas laten liggen, met alle papieren en geld. Gelukkig nam Gonnie hem mee.
Paul en Liesbeth alle spullen in de kluis laten liggen. Drie uur terugrijden...
Alfons twee dagen IPad kwijt. Bleek in zijn koffer te zitten.
Arjan en Gonnie kaart van Bhutan niet gedownload. Wisselen van Ipad.
Gert tas laten liggen bij douane. Gelukkig op tijd ontdekt.
Zoon van Loek, visa niet in orde. 3-4 uur oponthoud aan de grens.
Schades:
Jan Willem drempel gemist. Voortrein ontzet, maar rijdt nog wel
Diverse buitenspiegels, meestal rechts.
Enkele krassen van Riksja's en brommers.
Gescheurde spatborden, radiateurslang, en kapotte lampen.
Koppelingsplaat Ebert en voor Niek een voortdurend gebrek aan vermogen, zonder duidelijke oorzaak. Niet de brandstof, niet de pomp.
Afijn, we zijn dan ook al ruim een week onderweg....