Dag 27

Het ontbijt was, net als gisteren het diner uitgebreid en geheel compleet. Diverse soorten brood, eitjes, echte jus, goeie koffie, yoghurt en fruit. Maar waarom die chinezen, de yoghurt bekertjes altijd zo vast dichtplakken, zodat het lipje eraf scheurt, en je ze met een mes te lijf moet gaan, daar zouden ze zelf toch ook al een keer achter moeten zijn gekomen. Ik heb nog een poging gedaan om wat lekker uitziend stokbrood, en wraps mee te nemen voor onderweg, maar de dame, aan wie ik een plastic zakje vroeg, heeft me duidelijk gemaakt, dat het echt niet bedoeld was als Take Away. Dus koffie op, uitchecken en wegwezen.
In de stad pakte we nog een stukje mee van de maandagochtend file, zodat we die ook eens meegemaakt hebben in China. Even buiten de stad is de weg leeg. Zelfs de ruime rondweg( ca. 40 km.) is nagenoeg leeg. Terwijl dit toch echt de doorgaande route is tussen Nan Chang en Shanghai. Afijn, dat schiet voor ons lekker op. De weg is droog, het asfalt is mooi, en met een lege weg, kun je mooi de binnenbochten nemen, en van links naar rechts sturen over het asfalt. Inhalen mag aan beide zijden, dus af en toe schrikt een chinees, als er plots een vreemd autootje opduikt, direct naast hem, wat hem met een flink vaartje voorbijstuift. De meeste Chinese personenwagens hebben getint glas, rondom, met alleen een klein kijkgaatje om door het raam, in de spiegel te kunnen kijken. Je kunt dus niet zien welke chinees er achter het stuur zit. Van de week zat ik achter een grote BMW X6, echt een bak van een auto, en als je er voorbij bent, blijkt er een klein chinees vrouwtje met een paardestaartje in te zitten.
Halverwege had JW een kleine D tour bedacht. We verlieten de expressway, en kwamen in een dorpje, met alleen witte huisjes, met een zeer gelijke architectuur. Blijkbaar ooit gebruikt als locatie voor een film, en nu door de chinezen gepromoot als soort attractie. Het geheel was niet bijzonder aantrekkelijk. Wel netjes onderhouden, maar een beetje uit de tijd. Aan het eind van het dorp draaien, terug naar de expressway.
Lang de route zien we eindeloze heuvels, mist en laaghangende bewolking, kleine dorpjes en af en toe een mega bouwproject. Niet heel bijzonder. Wat opvalt is dat bij de grotere steden allemaal van die enorme flats worden gebouwd, allemaal soortgelijk, sommige met wanstaltige puntjes erop, maar zowel bij de grote infrastructuur, als de woningbouw, zien we de kranen niet draaien. Ook op de bouwplaats zelf, geen beweging. Is het vandaag een collectieve vrije dag, of is de Chinese bubbel al ingestort en weten wij het nog niet? Volgens ons kan dit zo nooit goed gaan. Paar keer tanken, want volgens het roadbook zou dat een probleem op kunnen leveren. Vooralsnog geen enkel, maar beter volgooien, dan zonder zitten. De Mini houdt het prima. Rijdt lekker strak, vlot in het verkeer en geen enkel brommetje, kraakje of piepje meer. Zelfs het katalysator alarm, wat we gisteren hadden, is weg. Voor dat alarm hadden we al de meest doeltreffende oplossing gevonden. Tijdens het rijden even de motor afzetten, en dan weer starten. Dan is het alarm weg, en zijn we daar voorlopig weer vanaf.
De 720 km. schieten lekker op. Als we dichter bij de stad komen, blijkt er een soort gelige mist boven de stad te hangen. Wij denken dat het smog is. Je voelt het ook aan je ogen, en in je keel. Dat was al voorspeld, maar als je dat zo ziet, is het toch een vreemd gezicht. Langs de weg staan hoogspanningsmasten. En niet een paar, maar ik tel 6 rijen, van verschillende hoogte, die evenwijdig aan de snelweg lopen. Als je schuin vooruit kijkt, levert dat een compleet woud aan palen op. Af en toe zie je ook de (kern) centrales in het landschap staan. Ik heb ze al midden tussen de woningen zien staan, hoewel ik natuurlijk niet kan zien of het Kernenergie betreft.
De stad in wordt het steeds drukker. Ook zien we andere soorten auto's zoals een Aston Martin en een Lamborghini. Bij een kruising sta ik toevallig vooraan. Middenop staat een jonge politieman, en hij loopt op me af. "Do you speak Englisch" vraagt hij, en ja, dat doe ik. Hij wil onze tijdelijke kentekenplaat en mijn Chinese rijbewijs. Dan moeten we langs de kant, en gaat hij aan de overkant, samen met een collega, één en ander controleren. Het blijkt in orde, en ik mag door. Zelfs onze vriendelijke groet brengt nog geen glimlachje op zijn gezicht. Hij blijft serieus kijken. Van alle landen die wij onlangs bezocht hebben zijn de chinezen de meest stugge mensen. Ze lachen weinig, zwaaien haast nooit, en lijken sowieso niet erg enthousiast. Voor de vrolijke mensen hoef je niet naar China is onze conclusie.
Het hotel is weer enorm. Als ik de auto heb weggezet, en met een lift naar boven ga, blijk ik in een andere toren te zijn, dan waar de lobby is. Gelukkig kom ik Sjuk tegen, van de Mercedes SL, die ook al aan het dwalen is. Samen vinden we de weg naar de incheckbalie. De kamer is op verdieping 46. Dat is best hoog, als je naar beneden kijkt. Ebert heeft hoogtevrees, en is blij dat ik aan de raamkant slaap. Ik besluit even lekker te gaan zwemmen, en daarbij zit ook de sauna en de hottub. Van de badmeester kan ik een zwembrilletje lenen, na overleg met nog twee aanwezige jongemannen. Dat zwemt een stuk beter. Daarna lekker douchen, en naar de kamer.
Eerst mijn verhaaltje maken, en dan maar eens beneden kijken.
Wordt vervolgd......