Dag 35

Dit wordt de laatste dag!! Vandaag eindigt de challenge in Azië, als we aankomen in Japan. We hebben nog wel zo'n 400 km. te gaan, dus evengoed om kwart voor 7 opgestaan, en om 7 uur ontbijt. Deze plek is prachtig. Ligt op een soort schiereilandje aan een groot meer. De eetzaal kijkt met ramen, van wel 5 x 3 meter op het water en het bos. Mooie rustplek. We eten yoghurt, kleine broodjes met jam, en er staat een soort bakplaat met iets dat op appel lijkt. Ik en Dieke nemen het, en als we geproefd hebben, komen we tot de conclusie dat het het meest lijkt op ouderwetse wentelteefjes... Hartstikke lekker dus.
Toch zitten we om half 8 in de auto, en rijden weg. Door het bos, over een slingerweggetje, naar de expressway. Ebert rijdt, en ik lees kaart. Na een tijdje heb ik gezien dat we eerst helemaal omhoog rijden, en dan weer naar het zuiden. Allemaal expressway. Dat is niet leuk, en we nemen de eerste afslag van de snelweg af. Ik ga zelf wel een route uitstippelen. Met de iPad in de hand, en een globale richting kan er eigenlijk niets fout gaan. Bovendien hebben we nog maar 4.000 yen in de pot, moeten we dus pinnen en ook nog tanken. Gelukkig kunnen we de tolweg ook met de creditkaart betalen. Wat leuk is, is dat bij alle tolpoortjes, maar ook bij wegwerkzaamheden en andere algemene functies er oude Japanse mannetjes staan. Vaak keurig in uniform, met een helmpje op, en met een vlag in de hand. Ik heb er van twee een foto gemaakt. Dan gaan ze helemaal stralen!!
Dan binnendoor. Over een wit weggetje, dat is dan wit op de kaart. Dat zijn de smalste en veelal leukste routes om te rijden. Dat klopt wel aardig, want al snel wordt het weggetje bijna net zo breed als onze Mini! Met aan beide zijden natuurlijk wel een mooie witte streep. We rijden verder binnendoor, tanken nog een keer, en zien leuke dingen onderweg, zoals de rijstakkertjes, allerhande huisjes, schuurtjes en werkplaatsjes, trekkertjes en mannetjes die aan het werk zijn. Verderop pikken we de route weer op, en komen na vele bochten, boven bij een meer. Even stoppen, en een curryburger gegeten, bij een soort uitspanning waar ook jongens met de motor stonden. Altijd even een praatje maken. De burger smaakt prima. Het meisje in de keuken durft amper naar ons te kijken, en als ik zwaai, duikt ze weg. We gaan net vertrekken, als Alfons stopt. Hij rijdt ook binnendoor, en was zojuist bij het nabij gelegen ski gebied. Volgens de man die hij daar had gesproken, had afgelopen week de lift al open moeten zijn, en had er al sneeuw moeten liggen... Niet te geloven. Het ziet er herfstig uit, helaas is er geen zon, maar sneeuw.... Nog maar even niet wat ons betreft. We rijden verder langs het meer, krijgen dan ca. 40 haarspeldbochten, en pakken later de expressway weer op. We naderen Tokyo. De stad doemt voor ons op, met hoge gebouwen, en steeds complexere infrastructuur. We hebben al meerdere keren de elevated road gezien. Een weg, die in de lengte boven een andere weg ligt. Maar in Tokyo maken ze het nog gekker. Drie wegen liggen schuin boven elkaar. Bruggen, zoals de Van Brienenoordbrug, met twee dekken boven elkaar. En dat alles aan elkaar gebreid met op en afritten, bochten, fly- overs en allerlei fraaie betonnen vormen. Mooi om te zien. Soms scheren we rakelings over de dak van een huis. Dan woon je wellicht goed bereikbaar, maar of dat nou prettig woont?
We volgen de opgegeven route, en duiken middenin de stad een tunnel in. Deze tunnel is 18 km. lang, maar wij gaan na 5 km. al weer naar boven. Een klein stukje verder zijn we bij het Hilton. Allemaal personeel, vooral veel meisjes, die je gelijk aan alle kanten willen helpen. Met de bagage, je naam, inchecken, etc, etc.
Jan Willem vangt ons op in de lobby. Hij is daar niet per ongeluk. Blijkt dat Kees en Vera, ruim 35 km. vóor Tokyo stil staan met motorpech. Waarschijnlijk een ontstekingsprobleem, of een storing in het systeem. En laat nou net Wouter al binnen zijn. Die mag dus weer terug, stad uit naar Kees toe, om te helpen.

Als we op de kamer zijn, pak ik vast de spullen voor morgen. Dan moeten we vliegen, en ik wil even weten hoe lang dat met een taxi naar het vliegveld is. Er blijkt een pendelbus te gaan, niet gratis, wel rechtstreeks naar de luchthaven. We moeten om 9.40 instappen. Mooi geregeld. Dan naar het zwembad. Klein badje, ik schat 15 meter, en lekker in de Sauna gezeten. Bij de sauna is een grote wasruimte, waar 4 oude japanse mannetjes zich uitgebreid zitten te wassen. Ze zitten op een klein plastic krukje, laten de boel een beetje hangen, en soppen zich uitgebreid in, met zeep, die in grote flessen op de wastafel staat. Dan gooien ze zichzelf nat met een soort emmertje, en beginnen opnieuw. Geen plekje wordt overgeslagen. Als ik later uit de Sauna kom, zit er ééntje voor de kaptafel en smeert zich in met een of andere olie. Ook ruimschoots. De ander zit in de relaxstoel de krant te lezen. De TV staat aan, en ik ga ook even bijkomen en mijn temperatuur weer op het juiste peil brengen. De mannetjes rochelen, puffen en kreunen, trekken een soort lange onderbroek aan, terwijl ik me ook weer aankleed.
Op de kamer heeft Ebert de financiële stand uitgerekend. We doen al de hele vakantie met een zakje van de Rabobank, welke dient als pot. Handig om de briefjes te zien, altijd op volgorde insteken, Ebert is een beetje autist, maar wel zo makkelijk. Van al het kleingeld proberen we steeds af te komen, en toen ik gisteren uitcheckte, heeft de dame bijna al mijn muntjes verzameld, en de briefjes teruggegeven. Zeker klein geld nodig. We hebben nog 10.000 in de pot. Morgen 2.500 nodig voor de taxi, dus dat gaan we niet redden vanavond, met de drank . Dan maar morgen voor de laatste keer pinnen.
Het is nu 10 voor 5. Buiten is het al bijna donker. We hebben om 18.00 een borrel in de executive lounge op de 37 e. Als eindviering van deze Challenge.
Nu even niets, en dan vertel ik de rest weer later...
Groeten,